Po podstawowych informacjach o szablonach programu TextMaker i tajemnicach stron wzorcowych ujawnionych w pierwszej części samouczka przyszła pora na więcej szczegółów.

Aby pokazać możliwości programu, utworzymy szablon listu z drugą kolumną zawierającą logo, numery stron i stały obraz tła (znak wodny).

Jeśli chcesz dokładnie śledzić kroki samouczka, kliknij tutaj, aby pobrać wszystkie obrazy używane w tym projekcie.

Podczas tworzenia dokumentów w edytorze tekstu szybko okazuje się, że wiele z nich jest dość podobnych. Takie same układy mają przecież faktury, listy, notatki ze spotkań itd.

Niektórzy użytkownicy programu TextMaker zaczynają każdy list od zera, a inni korzystają z gotowych szablonów. Zuchwali użytkownicy otwierają stary dokument, usuwają tekst i wpisują nowy, a następnie zapisują nowy dokument z nową nazwą pliku. Jest to ryzykowne: zbyt często zdarza się, że użytkownicy zapomną o podaniu nowej nazwy i przypadkowo nadpisują stary dokument.

Znacznie lepszym podejściem jest przygotowanie własnego układu dokumentu i zapisanie go jako szablonu dokumentu do wielokrotnego użytku. Nie jest to wcale takie straszne, jak mogłoby się wydawać — omówmy więc ten proces krok po kroku.

Z powodu polityki firmy, w której pracuję, niedawno zostałem użytkownikiem pakietu Microsoft Office. W domu wciąż korzystam z SoftMaker Office. Ciągłe przełączanie się między pakietami okazało się problemem mniejszym niż się spodziewałem. Jest wręcz przeciwnie: pisanie w programie TextMaker i edytowanie arkuszy kalkulacyjnych w PlanMaker wzmaga poczucie bycia w domu.

W pracy muszę się zadowolić narzędziami, które dano mi do dyspozycji. W domu wybieram własny zestaw narzędzi, czyli oprogramowanie, które zapewnia mi największą efektywność.

Dawno, dawno temu był sobie system operacyjny zaprojektowany tak źle, że kiedy wystąpił okropny błąd, użytkownicy mieli do wyboru trzy złe wyjścia: przerwanie, ponowienie lub zignorowanie. W zasadzie to oznaczało, że sytuacja jest całkowicie beznadziejna.

Ilekroć napotykałem taki komunikat, wiedziałem, że cokolwiek wybiorę, efekt będzie podobnie zły, i zwykle wybierałem „abort”, czyli przerwij. Nie zdawałem sobie sprawy, że był to pierwowzór budzącego postrach przycisku „Anuluj”.

Jeśli w oknie dialogowym pojawia się opcja anulowania, zwykle chodzi o ważną decyzję, która wymaga stanowczego potwierdzenia. Niektórzy użytkownicy są zaskoczeni, co skłania ich do anulowania niezależnie od sytuacji: „Nie rozumiem, co się stanie po potwierdzeniu, więc lepiej nacisnąć Anuluj”. A nie zawsze jest to najlepszy wybór.